Dolfijnen en snorkel tour

Met een lach op m’n gezicht werd ik wakker. Het is een niet al te lekker bed, maar je valt zo in slaap door het heerlijke geluid van de zee die je onder je bed hoort. En als je naar de vloer, door de spleetjes tussen de plankjes, kijkt zie je de groene heldere Caribische zee, en af en toe een vissie of een school die langs zwemt.

Om half 10 werden we opgehaald voor de tour. We gingen eerst naar de overkant (naar Bocas dus), om wat te knabbelen en te drinken halen voor tijdens de tour. Daarna gingen we met z’n vieren, plus een jong Panamees stel en twee oudere Spaanssprekende mannen de zee op richten de dolfijnen. Er werd gezegd dat we minimaal zo’n 20 minuten moesten varen voor de dolfijnen, maar binnen 5 minuten zagen we de eerste dolfijnen al. Het waren er in totaal drie, en heb aardig wat kiekjes gemaakt, super vet!

Na wat rond gedobberd te hebben, de dolfijnen op de foto vastgelegd te hebben zijn we een heel stuk gaan varen, richting een restaurant aan de waterkant. Hier bestelden we onze lunch, waarna we weer de boot op ging en richting de snorkelplek gingen. Het was even wennen om door de mond adem te halen, maar toen ik het eenmaal onder de knie had, ging er een wereld voor me open. Een onderwater wereld. Het koraal en de tientallen verschillende soorten vissen, amazing. In Nederland proberen ze dit in dierentuinen na te maken, maar hier is het reallife!

Na een uurtje snorkelen gingen we weer terug naar het restaurantje en stond het eten al klaar. Jammie, camarones (garnalen)! Na het buikie rond gegeten te hebben gingen we naar Red Frog Beach. Dit is een privé park, waar men bij de ingang van het park dan ook een aantal dollars moet betalen, en je daarna per auto naar het strand werd vervoerd. Er werd verteld dat dit het mooiste strand is in de buurt, maar dan geloofde ik dan ook meteen. Je kent het wel: een hoop groen met palmbomen, vervolgd door een wit strand, groen blauwe zee en in de verte een aantal eilanden. Het strandje van gisteren was mooi, maar deze was super mooi!

Bij de Lounge aangekomen werd ik verrast door de aanwezigheid van een Nederlandse jongedame waarmee ik in Turrialba een keer een hapje mee heb gegeten. Super gezellig. Na wat bijgekletst te hebben over haar avonturen in Costa Rica ging ik samen met een ander meisje van het hostel het spelletje Bier Pong doen. Dit is een spelletje dat je met z’n vieren doet en dan twee koppels vormt. Benodigdheden: een tafel van zo’n 2 meter lang, voor beiden koppels 10 bekers, voor beiden koppels 3 flessen bier, twee bekertjes met water en twee pingpongballetjes. De bekertjes worden geplaatst, zoals je de kegels voor het spelletje bowlen plaatst en de drie biertjes worden gelijk verdeeld over de 10 bekers. Nu is het de bedoeling om zo snel mogelijk alle bekertjes weg te spelen van de tegenstander, door het pingpongballetje in een bekertje te gooien. Iets dat er erg makkelijk uit ziet, maar het echt niet is! Nog nooit gespeeld, maar toch stond ik er drie keer achter elkaar met m’n partner. Bij de vierde pot werd ik uitgeschakeld, en maar goed ook, want ik kon niet veel bier meer hebben voor een niet-bier-drinker.

’s Avonds zijn we naar Barco Hundido geweest, een bar op het eiland Bocas. Hier hebben we met z’n allen heerlijk gefeest tot in de late uurtjes! De baco’s vloeiden naar binnen en de voetjes gingen van de vloer.

¡Hasta mañana – Pura Vida!

Trip naar Panama

De dag dat we Costa Rica zouden verlaten en de reis zouden voortzetten naar Panama. Spannend!

Om iets voor achten werden we bij het hotel opgehaald door een klein toeristen busje, met dit busje gingen we nog wat anderen hotel/hostels af, waarna we met zo’n tien man Puerto Viejo uitreden, richten de grens van Costa Rica en Panama.

Na zo’n anderhalf uur rijden kwamen we bij de grens aan. Dit is de enige overgang naar Panama, en je wilt niet weten hoe die oversteekplaats er uit ziet! Nou, vooruit ik zal het vertellen.. het is een verouderde gammele brug die gek genoeg toch grote vrachtwagen of tourbussen kan houden, maar als voetganger moet je wel erg oppassen. Als je niet oplet val je zo tussen de losse planken die als weg moeten dienen.

We hebben een aardig bedrag neer gelegd om vanuit Puerto Viejo naar Bocas del Toro vervoerd te worden, maar we waren dan ook wel heel snel over de grens en alles was goed geregeld. Wij waren binnen een half uur over de grens, maar voor sommigen kan het ook zo’n 1,5 uur duren, en na de brug overgestoken te hebben, stond daar weer een nieuw toeristenbusje te wachten, die ons verder op weg bracht.

Na zo’n andere 1,5 uur rijden kwamen we bij een haventje aan. Hier stapten we met zo’n 20 man in een speedboot, die super snel ging, en waren we binnen een half uur in Bocas del Toro. Wat is de zee hier mooi, die kleur kennen wij gewoon niet in Nederland! Bij het uitstappen stonden er gelijk 10 aapies klaar om je bagage aan te nemen en je te laten strikken voor hun tours, hun hotels of iets dergelijks.

Bocas del Toro is een gebied in Panama dat uit verschillende eilanden bestaat, waarbij Isla Colon het hoofd eiland is, maar ook wel Bocas wordt genoemd. Wij hadden over een hostel gehoord dat op steigers gebouwd is, en dus als het ware boven de zee gebouwd is, je dus elke minuut van de dag zo de zee in kan plonsen en waar vaak grote feesten zijn. Dit hostel was pal aan de overkant van waar we werden afgezet, en zag er al gelijk super mooi uit. Het hostel ligt op het eilandje Canenero. We werden met een lancha (een bootje) naar de overkant vervoerd, en bij elke keer dat je oversteekt betaal je een dollar. Bij de eerste stap bij het hostel was ik al verkocht, het zag er super uit!

Het hostel, Aqua Lounge genaamd, is een hostel waar veel jonge lui/backpackers verblijven en iedereen met iedereen spreekt. Voor ik het wist had ik al met vijf verschillende mensen gesproken, die hele verhalen hadden over hun reis. Zelfs gasten bij die al de halve wereld over hebben gereisd, super die verhalen!

’s Middags zijn we met z’n vieren, voor dat de wolken voor de zon zouden gaan, naar een strandje geweest. Het werd Wizard strand op het eilandje Bastimentos. Wauw, wat mooi! Zulke stranden ken je alleen maar uit films of van afbeeldingen op Google, maar nu was ik er toch echt zelf! Hier hebben we de hele middag vertoeft en gespetterd in het water. De zelfde zee, maar toch voelt het hier beter en lekkerder aan dan in Puerto Viejo. Raar, maar waar.

Na deze heerlijke dag ga ik nu richting m’n bedje, want morgen worden we op tijd opgehaald om op een tour te gaan. Allereerst dolfijnen spotten, daarna snorkelen, vervolgd door een bezoek aan het mooiste strand dat Bocas del Toro kent. Ik ben benieuwd!

¡Hasta mañana – Pura Vida!

Trip naar Puerto Viejo

Woensdagmorgen, onze trip door Costa Rica en Panama zou van start gaan. De wekker ging om 6 uur, omdat de baas ons om 7 uur zou komen ophalen om ons naar het busstation te brengen. De wekker ging wel om 6 uur, maar wij hadden ons verslapen en stonden gelukkig nét op tijd klaar!

We reden met de baas het terrein af en zo’n 10 minuten later werden we weer aan de zijkant van de weg gedropt. Heel raar, maar bleek dat wij vanaf dat punt verder zouden rijden met de vrouw van de baas. Ook goed, als ik maar bij het busstation afgezet zou worden met m’n trolley! Samen met de bazin en de twee dochters reden we naar beneden, naar Turrialba. We reden wat harder dan normaal, en dat kwam omdat de dochters anders te laat kwamen op school. Ze waren gelukkig net op tijd op school gekomen, waarna Wilfred en ik bij het busstation werden afgezet. Na wat tips mee gekregen te hebben, hebben we snel een ticket voor de bus gekocht en begon onze trip.

Het werd een reis per bus van Turrialba naar Siquirres, van Siquirres per bus naar Limon en van Limon met een andere bus naar Puerto Viejo, wat onze eindbestemming was. Het is een reis, waarin je steeds zuidelijker gaat, en het in elke plaats ook stukken warmer werd. In Siquirres was het amper uit te houden, kan je na gaan hoe het er in Limon en Puerto Viejo aan toe ging. Gelukkig duurde de reis niet lang, en waren we zelfs sneller in Puerto Viejo (met 2 keer overstappen), dan dat we de vorige keer met de auto gingen. Vaag!

In Puerto Viejo besloten we om in een hostel te overnachten in plaats van een hotel, waar we de vorige keer in verbleven. Van velen hadden we het hostel Rocking J’s aangeraden gekregen en daar gingen we dan. Alle reizigers liepen met een backpack, en alleen wij liepen met een trolley achter ons aan. Wel grappig, want iedereen keek je aan. Het hostel was erg leuk om te zien. Het was een groot hostel met in het midden een grasveld, waar tenten opgezet konden worden, overal hingen er hammocks die voor een paar dollars gehuurd konden worden, maar wij gingen uiteraard voor een normaal bed in een kamer met een deur. Maar ook hier kon je niet al te blij mee zijn, en dan hebben we het nog niet over de douche en overige voorzieningen gehad. Nee, backpacken is echt niets voor mij! Het reizen niet dan, want het in contact komen met anderen is wel leuk. Zo raakten we met een hoop mensen, van verschillende landen, aan de praat. Alle landen, behalve Nederland, terwijl er een hoop kreten op muren en deuren in het Nederlands stonden geschreven, zoals: ‘niet neuken in de keuken & niet poepen op de trappen’.

’s Avonds gingen we samen met twee dames die we in Turrialba hebben ontmoet uit eten. Zij zouden de volgende dag ook naar Bocas del Toro gaan, dus wel erg gezellig. Na het eten zijn we nog een sappie in Mango gaan doen, waarna we op een niet al te laat tijdstip naar bed zijn gegaan. Morgen staat de busshuttle naar Bocas del Toro al om 8 uur op de stoep. Deze hebben we geboekt voor het weekend, zondagochtend gaat tie weer terug.

¡Hasta mañana – Pura Vida!

Dandry de chauffeur en gids

Vandaag kwamen we precies om 6 uur op de lodge aan. In totaal vier uurtjes geslapen, maar de resterende uren zouden we na het werk inhalen. Helaas is dit er niet van gekomen.

Er waren een paar gasten in het hotel, dus hebben we samen met Yadira en twee andere stagiaires uit Costa Rica (die gister zijn aangekomen) het ontbijt klaar gemaakt. Daarna wilden we met de baas ons reisplan bespreken, maar in plaats van dat wij haar iets wilden vertellen, had zij ons juist wat te melden.

Er waren nieuwe gasten in het hotel gekomen, maar zij hebben hier geen auto en zijn ook niet van plan om een auto te gaan huren, dus moeten ze elke keer vervoerd worden. Dit maakte mij vandaag Dandry de chauffeur en gids. We reden naar Guayabo Monumento, een park waar je moet zijn geweest als je in deze buurt bent. Niet omdat het leuk is, maar meer om het van je to do lijst af te strepen. Wat een saaie bedoeling was het daar, maar zolang de gasten het maar naar hun zin hebben! Ik heb me dan ook wel vermaakt met het kleine jongetje. Een bruin (rot)jochie, 5 jaar, met zwarte krullen en zo ontzettend ontdeugend. Hij zegt alles na, en doet ook alles na wat Wilfred en ik doen. Spring jij van een steen of tree, doet hij het ook en krijgt hij natuurlijk op z'n kop van moeders. Binnen een mum van tijd hadden we hem ook leuke Nederlandse woorden geleerd. Hij vond het prachtig, want ik kreeg na een uur al de vraag: 'Are you my best friend'? Hoe schattig!

Na Guayabo Monumento zijn we naar een Mariposario (vlindertuin) gegaan, waar we ook geluncht hebben. Het was niet groot, maar er waren wel honderden verschillende vlinders. Erg mooi om te zien.

Na de lunch zijn we weer richting huis gegaan, en heeft Wilfred terug gereden, waardoor ik achter in de auto met m'n amigo heb gezeten, in slaap ben gevallen, en gelachen heb.

Toen we terug kwamen op de lodge hebben we onze kamer aan kant gemaakt. Alles er uitgegooid en de vloer goed geboend, was hard nodig! Alle kleren zijn de was in gegaan en zo dadelijk ga ik nog even m'n bed verschonen. Alles ziet er dan weer tip top uit als we terug komen van onze reis.

Wel is er negatief nieuws over onze reis: het blijkt aan de pacifische kust zó hard te regenen dat het waarschijnlijk onmogelijk is om daar naar toe te gaan. Het plan is dan ook om nu langer in Panama te blijven. Hier zijn we nog niet helemaal over uit, maar de pacifische kust in Costa Rica wordt het in ieder geval niet.

Morgen staan we op tijd op, om vroeg richting de caribische kust te gaan. Het zal per bus gaan, dus het wordt een busreis van minimaal 4 uur. Ben benieuwd...

¡Hasta mañana - Pura Vida!

What happens in Costa Rica, stays in Costa Rica

Rond een uurtje of 11 gingen m'n ogen open. Wat had ik héérlijk geslapen! Had ik dan ook wel nodig. Er stond niet heel veel op de planning voor vandaag, naast de stageopdracht natuurlijk, dus zat ik lekker in m'n chilloutfitje/trainingspak.

Allereerst hebben we onze reis gepland, want we zijn 11 dagen achter elkaar vrij en die dagen willen we niet in het hotel spenderen. Het wordt een paar dagen Panama en dan direct door naar de Pacifische kust van Costa Rica.

Onze collega's zagen dat we weer op kantoor zaten en kwamen gelijk ouwehoeren. Er kwamen twee leuke dingen uit het gesprek:

1. Ik ga op 6 november paardrijden, tijdens een evenement hier in Santa Cruz/Turrialba. Dit wordt uiteraard vervolgd.
2. We zouden 's avonds naar de finca van een collega (Alexis) gaan, wat eten, drinken en gewoon relaxen.

Zoals mijn titel al aangeeft: 'what happens in Costa Rica, stays in Costa Rica.' Laat ik het zo zeggen: we hebben de grootste lol gehad en ons uitmuntend vermaakt.

De finca van Alexis is een blokhut dat hij zelf heeft gebouwd en fungeert als feesthut. Echt bizar. Er was zelfs een verdieping boven op, waar drie bedden stonden en een aardige veranda aan vast zat. Waar je, als het helder is, Turrialba perfect kunt zien liggen. Nog beter dan dat ik het vanuit de Lodge kan zien.

We hebben een salade op en een kippensoepie met de kippen die voor m'n neus klaar gemaakt werden om in de soep te doen. In kende dit nog wel van Venezuela, waarbij m'n oma ze als kippen zonder kop rond liep lopen en ze daarna werden gebruikt voor het avondeten. Wilfred kon het alleen niet geloven dat er achter in de auto in een zak twee kippen zaten, die gebruikt werden voor de soep. Tot dat hij ze in levende lijven op de tafel zag.

Uiteindelijk zijn we uit noodzaak blijven slapen in de finca en zouden we om half 6 opgehaald worden om naar de lodge gebracht te worden, waar we gelijk aan werk moesten.

¡Hasta mañana - Pura Vida!

Wereldkampioenschap raften

Het was gister weer een te gekke avond. Iedereen in Charlies wist dat het weer zaterdag was en de buitenlanders weer aanwezig waren. Dit maal was het dan ook wel extremer dan voorheen. Dit omdat we met heel de Spaanse school (zo'n 15 man) in één keer binnen kwamen en gelijk een stuk ruimte, voor bij de DJ, in beslag namen. Onze ober kwam gelijk aanlopen en kort daarna kwam hij uiteraard met het gebruikelijk drank aanzetten.

Na 1,5 uurtjes geslapen te hebben ging m'n wekker af, omdat ik had afgesproken om te Skypen met m'n familie om 7 uur 's ochtends (Costaricaanse tijd). M'n broertje is namelijk jarig, en dan zou heel de familie aanwezig zijn. Gefeliciteerd Evert! Het was leuk om iedereen weer gesproken te hebben!

Vandaag hadden we afgesproken om naar het wk raften te gaan en ondanks we niet helemaal tip top waren, zijn we toch gegaan! Allereerst zouden we met een collega meerijden, maar hij haakte al snel af, omdat zijn auto (geen jeep) niet gemaakt was voor de weg naar het event toe. In Turrialba vertrekken er dagelijks twee bussen naar het event toe, en om de laatste bus te halen moesten we enorm haasten, vliegen en rennen. Maar we hebben de bus gehaald!

Het was zo'n 1,5 uur rijden, waarna je nog een stukje te voet moest. Van onze collega hadden we gehoord dat het zo'n 20 minuten lopen was, en wij dachten dit stukje al gehad te hebben, omdat we best ver reden met de bus. Maar dit was dus niet het geval. Na zo'n 20 minuten gelopen te hebben kwamen we in een klein dorpje aan, waar veel muziek, eten en drinken was. Alles was aanwezig, behalve de rivier. Bleken we nog maar bij het begin te zijn, en zou het vanaf dat punt nog minimaal 20 minuten lopen zijn. Voor 10 dollar werd je met een tractor naar beneden gereden, maar wij dachten laten we eens sportief doen en te voet gaan. Daar gingen we dan. Na bijnaanderhalf uurbergafwaarts gelopen te hebben, kwamen we dan eindelijk bij de rivier aan. Onvoorstelbaar.. wie verzint zo iets!? Had dan als eventmanager een andere rivier uitgekozen, een rivier waar men makkelijk kunt komen en veel ruimte is om te zitten/staan. Er was amper plek om te staan en überhaupt geen plek om te zitten. Alleen het eten was goed, en dan bedoel ik dat het goedkoop was. Het eten had ook goed kunnen zijn in de zin van het eten is goed/lekker, maar dan alleen als je zelf een zoutvaatje had meegenomen.

Het ergste moest alleen nog komen. Je raad het al, we moesten ook nog terug. Heenweg deden we er anderhalf uur over, maar de terug weglanger dantwee uur!! Bij de bus aangekomen ging m'n hart 1000 x sneller dan normaal, was ik 1 x door m'n enkel gegaan, voelde ik m'n benen haast niet meer en kon je als je m'n shirt uitwrong een glas tot de rand vullen. Maar ik ben toch bij dat ik het gedaan heb en geen kaartje heb gekocht voor de tractor. We hebben even uitgerust en zijn daarna om kwart voor 3 de bus ingestapt. We dachten al het erge achter de rug gehad te hebben, maar we hadden het mis. De deuren gingen wel om kwart voor 3 open, maar hij vertrok pas kwart over 5.Te bizar voor woorden! De buschauffeur vond het nodig om te wachten tot dat de laatste stoel in de bus bezet werd. Er was dan ook een hoop geschreeuw, gefluit en gejoel toen de buschauffer eindelijk de motor startte. Het leek wel een schoolreisje uit groep 6, zo kinderachtig waren sommigen.

In Turrialba aangekomen heb ik m'n taxi maat weer gebeld en hebben we in de tussentijd chicken wings gekocht bij een winkeltje waar we toevallig langs liepen. Het was de bedoeling om deze te bewaren voor het avond eten, maar ze waren ze lekker dat alle 16 chicken wings in de taxirit opgingen. De KFC is er niks bij!

Op de lodge aangekomen hebben we wat gerelaxed en ga ik nu na maar maximaal 10 uur geslapen te hebben dit weekend richting m'n bed en uitslapen. Op een gegeven moment gaat ook bij mij het lampje uit.

¡Hasta mañana - Pura Vida!

Een echte werkdag

De zaterdag was een erg drukke dag. Althans, het leek op een normale werkdag, zoals ik die in Nederland normaal gesproken heb. Er is nog geen één werkdag, zoals deze geweest. Dus dat was wel even lekker.

Na een half uurtje geslapen te hebben begon ik 's ochtends met het ontbijt voor de gasten die geslapen hadden in het hotel. Daarnaast moest alles zo snel mogelijk opgeruimd worden, omdat er om 09:00 uur een groep zou komen ontbijten. Alles was binnen een mum van tijd klaar en wij waren klaar, maar de groep niet. De groep kwam op het gemakkie rond een uurtje of half 11 aan. De groep zou ook nog lunch hebben in het hotel, maar het leek er haast op dat ze een ontbijt én lunch in één zouden gaan doen.

Het was een leuke groep, en hebben enorm gelachen om een oude man in de groep. Hij sprak 5 verschilende talen, maar dit alleen als je Danke Schon en Vielen Dank als twee verschillende talen telt. Danke Schon is Duits volgens hem, maar Vielen Dank niet, dat is Frans. Daarnaast waren we hem op een gegeven moment kwijt, en vonden we hem terug op de wc, waar hij op het gemakkie zat. Toen we hem er uithadden gehaald had hij de smoes: 'ik was even een vrouwtje aan het smsen'.

We zijn in principe heel de dag bezig geweest, en hebben geen tijd gehad voor onze laptops/mobiele telefoons. Wat dus een goed teken is.

's Middags hebben we onze tour op papier gezet. We hebben 11 dagen achter elkaar vrij gekregen. Wat dus automatisch betekent: alle 11 de dagen weg uit het hotel en alles van Costa Rica zien. We gaan eerst weer terug naar de Caribische kust. Het plan is om een nacht te overnachten aan de Caribische kust in Costa Rica en vervolgens naar Panama te reizen, daar een aantal dagen te verblijven, terug naar de hoofdstad van Costa Rica te reizen en via de stad door te reizen naar de Pacifische kust. Vanuit Quepos, het eerste stadje aan de Pacifische kust, gaan we verschillende steden af, waarbij we in Monteverde eindigen, dat weer midden in het land ligt.

Vanavond gaan we naar Spanish by the River, dat is een hostel/school in Turrialba, waar men spaans kan leren. Daar kennen we een aantal mensen die we in Charlies hebben ontmoet, en een meid uit Nederland viert haar verjaardag. Dus we gaan een feestje bouwen! Vervolgens zullen we met z'n allen naar Charlies gaan, zoals elke zaterdag.

¡Hasta mañana - Pura Vida!

San Pedro