In het vorige verhaal gaf ik aan, dat het hier al een beetje als thuis begint, maar dan ook in veel opzichten. Het eten is goed, de collega's zijn super, een lekkere warme douche en het bed waar ik in slaap is ook goed te doen. Dit zorgde er dan ook voor dat ik tot een uurtje of half 12 in m'n bed bleef liggen. Lekker lui, en zo was heel de dag eigenlijk.

Het was in eerste opzichte de bedoeling dat we 's ochtends vroeg weer verder zouden gaan reizen, maar we kunnen nergens heen. Heel de Pacifische kust is onbegaanbaar geworden door de grote regenvallen, velen dorpen en steden zijn zelfs ondergelopen. Bizar dat er in zo'n klein land, 1,2 x groter dan Nederland, zo veel verschillen kunnen zijn in temperaturen en klimaat.

Hierdoor zijn we dus genoodzaakt om thuis te blijven en misschien maar eens weer wat aan de stageopdrachten te gaan doen, aangezien we in de eerste hier voor zijn. Maar ja, officieel heb ik nog drie vrije dagen, dus het zou zo maar eens kunnen zijn dat het 'm niet gaat worden.

Een leuk nieuwtje nog: kreeg denet een telefoontje van m'n vriendin, althans zo bracht m'n collega het. Na een paar zinnen door de telefoon heen had ik nog steeds niet door wie het was, tot dat ze der naam zei: 'Yadira'. Zo lief, ze belde speciaal op om te vragen hoe de reis was gegaan, of we veilig thuis zijn gekomen, hoe de dagen in Panama waren, dat ze m'n kleren had gewassen en m'n bed had opgemaakt. Liefste en leukste vrouw die ik tot nu toe heb ontmoet in Costa Rica!

Ik ga nu heerlijk op de bank liggen met m'n iPad en de Nederlandse programma's als the Voice of Holland en Ik Hou van Holland terug kijken.

¡Hasta mañana - Pura Vida!