Dit verhaal schrijf ik terwijl ik bij de openhaard zit met een Imperial er bij. Ik heb de openhaard met veel moeite én papier aangekregen, maar hij brand. Heerlijk!

Vanochtend werden we om 6 uur wakker gemaakt door onze collega Herrardo (spreekt uit: Gerardo), omdat we zelf bang waren dat we door de wekker heen zouden slapen. We hadden afsproken om om half 7 klaar te staan, dus we moesten wat voort maken.

We zouden naar de finca gaan om een varken te slachten.

Na een heftige autorit van zo'n 30 minuten kwamen we bij de finca aan, althans dat dachten we. Nadat we uitstapten moesten we nog een klim van 25 minuten te voet. Het pad was zo stijl en zo slecht dat er geen auto tegen op gewassen is. Nu begrijp je natuurlijk wel hoe ik me voelde na zo'n 10 minuten lopen, met de brandende zon op me: geheel buiten adem, snakkent naar water en een shirt zo nat, waarmee je de vloer kan boenen. En dan wil je je niet eens afvragen hoe ik me voelde toen ik op de finca aankwam. Verzin je zelf toch niet, om midden op een berg (zo'n 2,3 km hoog) een boerderij te kopen die met de auto niet bereikbaar is.

Op de finca aangekomen, was het de boel een beetje verkennen en uitrusten. Op de boerderij zijn er alleen koeien en varkens. In een klein huisje werd er kaas gemaakt, dat voor de Lodge wordt gebruikt, en een ander huisje diende als slachthuisje. Hier zou het dan allemaal gaan gebeuren. Het gereedschap werd klaar gelegd en de varkens werden nog even gevoerd. Er werd een grote juttezak gehaald en binnen een fractie van een seconden werd de zak over de kop van een varken heengegooid, waarna er met man en macht aan het varken werd getrokken om haar naar het slachthuisje te krijgen.

Eenmaal bij het slachthuisje aangekomen begon het slachtingsritueel. Aantal jaren terug, toen ik iets kleiner was dan dat ik nu ben, heb ik dit al een keer meegemaakt, maar daar kan ik me niets meer van herinneren. Het kwam dus alsnog met een grote shock aan toen de bijl.... en het mes......... ik bespaar jullie de details én de foto's die gemaakt zijn. Het was te gruwelijk om te zien en weet zeker dat Marianne Thieme hier niet blij mee is.

Na zo'n vier uur zweten en ploeteren begonnen we aan de terugtocht. Dit zou een stuk makkelijker moeten zijn, omdat je naar beneden loopt. Maar dit was het niet. We hadden namelijk zakken vol met vlees in de hand of op de nek. Ik weet nou niet wat makkelijker was, de heenweg of de terugweg.

Bij de Lodge aangekomen heb ik wat uitgerust en gezont. Het was echt prachtig mooi weer vandaag, en zeker zo'n 30 graden. Ik ben dan ook lichtjes verbrand in m'n gezicht, maar m'n armen hebben een mooi kleurtje gekregen.

Om 2 uur begon mijn shift en kon ik doordat er spaanstalige gasten kwamen niet ruilen met het Duitse meisje van shift. M'n collega's hadden me namelijk meegevraagd om naar 1 van de huizen te komen, om wat te drinken en te eten. Helaas, ik moest achterblijven en Wilfred én het Duitse meisje gingen er vandoor, waardoor ik alleen achterbleef in de Lodge met het koppel.

Dit gaf mij wel de tijd om even mijn oogjes voor een uurtje te kunnen sluiten en nog wat programma's op m'n iPad te kunnen kijken.

's Middags toen het koppel er nog niet was, Wilfred en het Duitse meisje vertrokken waren en ik achterbleef met m'n baas dacht ik dat ik gek werd. Ik zag namelijk lampen slingeren en andere dingen bewegen, en terwijl ik dacht dat ik gek werd was er een grote knal en schudde heel het hotel. Aardbeving! Ik heb zo iets nog nooit meegemaakt, het was zo bizar. Ik kreeg er kippenvel van. Het mooiste was dat m'n baas er niet van op keek en ik vanuit de keuken m'n baas z'n stem hoorde die zei: 'Dandry, wat doe je, wat maak je voor kabaal?', met daarna een hoop gelach. Bizar, echt waar! En dit bleek overigens ook nog maar een kleine te zijn.

Morgen komt er een grote groep Nederlanders en heb ik weer de avondshift, dus zal het een zware avond worden.

Voor mij weltrusten en voor jullie goedenmorgen.

¡Hasta mañana - Pura Vida!