Ik vind het leuk om van een hoop mensen te horen dat het net lijkt als of ik op vakantie ben hier. Voor die mensen heb ik dan weer een mooi verhaal klaar!

(3 dagen/verhalen in 1)

Zaterdag was een rustige dag. Ik ben op het gemakkie wakker geworden, lekker gedoucht, stevig ontbeten en m'n tijd tot 2 uur vol gemaakt. Mijn shift begon weer. Het zou een rustige avond worden, want er zouden maar twee koppels eten en overnachten, maar helaas! Binnen no time zaten bijna alle kamers vol, door mensen die binnen kwamen lopen en op zoek waren naar een kamer. Het zou dus toch nog een drukke avond worden. Gelukkig stond ik samen met het duitse meisje en konden we de taken verdelen.

's Avonds besloten we om Turrialba in te duiken en naar onze stamkroeg/bar te gaan. We belde een taxi en binnen vijf minuten waren we op weg naar Charlies! Dit was de meest snelste rit die we hebben gehad vanaf de Lodge naar Charlies. Deze taxichauffeur mocht dus blijven. Na zijn nummer opgeslagen te hebben en een vast bedrag voor de rest van de keren afgesproken te hebben, kon de fiesta beginnen! In de drie weken dat we hier uit zijn gegaan, zijn we elke avond naar Charlies geweest en hebben we in hun ogen al een fortuin uitgegeven. Om die reden worden we nu al als vip's behandeld. We hebben onze eigen tafel (en als er geen tafel is, dan wordt er wel één voor ons geregeld. Er wordt 'vriendelijk' gevraagd of dat men van de tafel vandaan wilt, zodat wij plaats kunnen nemen. Echt bizar!), een bediende die om het kwartier langs komt en vraagt of alles goed is, we krijgen als één van de weinige de lounge te zien die ze aan het bouwen zijn (en aanstaande zaterdag af is) en entree is gratis. Relaxed natuurlijk. We hebben een leuke avond gehad, weer nieuwe mensen leren kennen en onze vaste taxichauffeur opgebeld, waardoor wij binnen no time thuis waren.

Helaas begon de zondag vroeg voor mij, waardoor ik maar één uurtje heb geslapen. Aghja dat overleven we ook wel weer. Alleen ging de dag heel anders dan ik gepland had. Met alle energie die ik nog over had ging ik een gesprek aan met m'n baas waar uit voort kwam dat we één dezer dagen de auto mogen lenen om naar een bepaalde plaats te gaan. Eerste wat in mij op kwam: la playa, the beach, het strand. Niet één dezer dagen, maar nu gelijk! M'n gedachten werden werkelijkheid.

Binnen één uur had ik Wilfred overtuigd dat ik het voor elkaar had dat we weg mochten, m'n koffertje ingepakt, een route door m'n baas laten tekenen (dat was onze TomTom) en een broodje voor onderweg gemaakt. Het zou een 5 uur durende autorit worden, dus besloten we om het uur te wisselen van bestuurders- en relax/slaapkant. Na zo'n twee uur door de bergen gereden te hebben, stopten we bij een weg restaurant en hebben we, zoals gewoonlijk rijst met kip op. We vervolgende onze weg, raakte 1 keer goed de weg kwijt en na aan een leuke dame de weg gevraagd te hebben kwamen we rond een uur of 4 in Puerto Viejo aan. Ik had nooit gedacht ooit in de Caribbean te komen, maar hier was ik dan toch echt. Ik was nog steeds in Costa Rica, maar het leek wel of ik op Jamaica was. Wat een wereld van verschil. De bevolking was hier een stuk donkerder en op elke hoek van de straat kon je high worden of een grammetje coke kopen. We besloten de auto ergens neer te zetten en te lopen. Wat was het hier mooi! Overal palmbomen met daar achter een heldere lichtgroene zee.

Na 15 minuten gelopen te hebben, veel groter is Puerto Viejo niet, besloten we om een hotel te gaan zoeken. We sliepen in Casa Verder Lodge. Een hele goede uiziende lodge met een grote tuin, mooie ingerichte huisjes, een mooi zwembad (zo als je ze bij het tv programma Cribs op MTV ziet) en drie keer rollen van het strand vandaan. Onze spullen uitgeladen, omgekleed en een restaurant op gaan zoeken om een hapje te gaan eten. We besloten om een wat luxer restaurant op te zoeken en uitgebreid te gaan eten, omdat we de rijst met kip nu wel even zat waren. Het werd een 500gr T-Bone met alles der op en der aan en der bij. Ik heb gegeten voor twee, maar het was ver-ruk-ke-lijk! Na het eten doken we het nachtleven in. Geen clubs, maar echte Caribisch-achtige strandtentjes.

Het werd strandtent Mango waar we naar toe gingen. Daar was het grootste feest op de zondag avond volgens de eigenaar van het restaurant. We hadden een hoop ogen op ons gericht en werden dan ook door een hoop mensen aangesproken, de meesten hiervan kwamen helaas niet verder dan 'wanna smoke, wanna buy sum good shit?'. Hoe erg ik me ook moest inhouden, Wilfred en ik hebben niets gekocht. (grapje mam! we hebben echt niets gekocht) We dronken een aantal drankjes en raakten daarna aan de praat met een gozer uit Turrialba. Hij blijkt drie hotels in Turrialba te bezitten en één in Puerto Viejo. Big business dus. Hij vertelde ons een hoop over het land, de mooiste plekken en bood ons aan dat als we nog een keer terug willen naar Puerto Viejo we met hem mee mogen rijden, aangezien hij minimaal één keer per maand gaat. Samen met hem gingen we per auto naar een andere tent. Het was zeker net geen 2 minuten rijden, maar oké. Nog een drankje gedronken en daarna naar Casa Verde gegaan.

De volgende dag zijn we Puerto Viejo rond gereden en hebben we een hoop foto's gemaakt. Het is echt een bizarre plek in Costa Rica. Rond de middag begonnen we aan onze weg terug naar Santa Cruz en probeerde we er dit keer korter over te doen. De heenreis hebben we er 4,5 uur over gedaan, maar die gozer uit Turrialba deed er ongeveer 3 uur over. Dit moesten wij ook kunnen natuurlijk. Daar gingen we: Puerto Viejo --> Cahuita --> Limon --> Siquirres --> Turrialba --> Santa Cruz. Het is in principe niet moeilijk om de weg kwijt te raken hier, want er is maar één weg en om 50km heb je af en toe een splitsing. Maar toch kreeg ik het voor elkaar. In Cahuita had ik de verkeerde afslag genomen en reed ik zeker zo'n 10km lang langs hotels aan de kust en plots zaten we midden in de jungle. Het was echt bizar. Ik volgde de bordjes 'rent a car' die aan de bomen hingen, maar na zo'n 10 andere km's hielt de weg dan toch echt op. Waar een brug had moeten liggen, lag nu niets. Die bordjes mogen ze dan ook wel weg halen. Uiteindelijk hebben we er 4 uur over gedaan, toch een half uur winst! De baas was super blij om ons te zien, dat z'n auto nog leefde en dat wij zelf het overleefd hebben.

Nu ga ik m'n bed in om vervolgens morgen aan de stageopdracht te knallen.

Wat een fanatisch weekend was dit, pura vida!

Hasta mañana