Rond een uurtje of 10 brak voor mij dag 16 aan hier in Guayabo Lodge in Costa Rica. Ik zit hier nu al 16 dagen en heb al ontzettend veel gedaan en gezien bedenk ik me nu zo. Three words: I love it!

Had me voorgenomen om op tijd wakker te worden en aan het werk te gaan met de stageopdrachten. Dit overigens op advies van m'n tante Patries, die vind dat ik hier te veel geniet.

Helaas... ik ben er weer niet aan toe gekomen. Het was dan ook echt niet mogelijk met dit mooie weer. Het voelde zeker als 30 graden aan op het zelf verzonnen terrasje en dat op deze hoogte. Het moest dan zeker 40 graden in Turrialba zijn. Wel heb ik de brochure afgemaakt, erg goed gelukt moet ik zeggen.

's Middags gingen we zoals afgesproken samen met onze collega/gids Cesar een andere waterval tour doen (ook wel canoying genoemd). De tour zou een uur duren, een stuk korter dan de vorige. We werden door een andere collega per auto naar het begin van de tour gebracht, scheelde dus een stuk lopen. Met een rugzak met een handdoek, een flesje water en m'n camera erin gingen we op pad. Het was een heel stuk via een super gladde trap naar beneden, hier ging ik al bijna goed onderuit. Na de laatste tree kwamen we al gelijk bij een kleine waterval uit, hier moest nog wel een stuk naar geklommen worden (we stonden zeg maar boven aan de rand van de waterval). We klommen nog iets verder om een andere waterval te zien, waar het water van de vorige waterval naar toe stroomde. Deze waterval was nog een stuk langer dan de waterval van de eerste tour, zeg maar zo'n 20 meter hoog. Nu moesten we het stuk weer terug lopen, om aan de echter tour te beginnen. Dit ging alleen niet helemaal zo als we gepland hadden. Wilfred liep voorop, gleed uit en viel zo'n 1,5 meter naar beneden richting de afgrond. Het scheelde niet veel of hij was van de waterval gevallen. Ik schrok me dood, maar we konden er daarna wel om lachen. Helaas verging het lachen mij snel, want ook ik gleed uit en viel niet al te lekker op m'n rug. Cesar maar lachen en 'come on' roepen. We moesten onze weg vervolgen!

Alleen had ik nog een klein ongelukje. Door de struiken heen klauterend, in de hoop dat ik niet uit zou glijden en in het water zou vallen (wilde dit keer droge voeten houden), gleed ik toch uit en brak de tak waar ik me aan beet had af. Hierdoor kukelde ik voorover en kwam de tak (doorsnee van 5 cm) in mijn oog terecht. Ik greep gelijk naar m'n oog en kon nog net mijn lens opvangen. Het viel gelukkig wel mee. Een aardige schram naast mijn oog en morgen een blauw oog ben ik bang

Cesar maar lachen.. aardige gids niet waar? Maar wie het laatst lacht, lacht het best! Het was voortdurend klimmen, springen, vallen, opstaan en weer doorgaan. Bij de vorige tour gingen we ook nog hele stukken door bos, maar dit keer was het alleen maar rotsen, keien en een hoop water waar we over heen moesten. Zigzaggend de canyon over. Super vet, maar ook gevaarlijk. De meeste stenen kunnen verraderlijk glad zijn. Ben blij met m'n goede stappers, want op m'n Nikies had ik dit niet overleefd.

Dit keer waren we overigens vooral eigen gids, want Cesar liep steeds meters vooruit. Dit maakte het ook wel leuk, want dan liep je niet precies de zelfde weg die hij liep en kon je zelf beslissingen nemen om aan de overkant te komen. Tussendoor stopte hij wel om ons diertjes te laten zien die hij dan weer gevangen had. Hij vangt werkelijk waar alles met z'n handen. Vorige keer vlinders, dit keer kleine salamandertjes. Het mooiste waren toch wel de luiaards. Deze had hij dan niet gevangen, maar zag hij boven in een boom zitten. Het waren er drie, een vrouwtje, mannetje en een kindje. Super mooi gezicht en zeker omdat ze in deze buurt helemaal niet voorkomen zei hij. Ik ben blij met m'n nieuwe camera, want de 20 x optische zoom kwam weer goed van pas.

Plots waren we Cesar weer kwijt, dit keer was die zeker een halve kilometer verderop. Hij rent over de keien als of het niks is, terwijl je soms toch echt wel je handen nodig hebt om over de stenen heen te klimmen. Gelukkig vonden we hem weer terug en liepen we weer een stuk met elkaar. Voor mijn gevoel liepen we al zo'n twee uur, maar Cesar had nadrukkelijk gezegd dat het maar 1 uur zou duren, dus we liepen maar door.

Zoals ik al zei wie het laatst lacht, lacht het best. Wat hebben Wilfred en ik gelachen toen Cesar goed onderuit ging, op z'n rug terecht kwam, z'n petje in het water viel en met de waterstroom er vandoor ging. Hij rennen en kon hem nog maar net pakken, voor die achter een paar keien verdween.

Het begon al aardig donker te worden en Cesar zei dat we nog maar 20 minuten hadden tot dat het donker zou worden. Hierdoor gingen we in plaats van voorzichtig lopen, maar een stuk rennen over de keien. Cesar wist dat we het niet zouden halen tot het einde van de canyon, en verzon een plan B. We gingen precies waar we toen stonden de berg opklimmen, want boven aan de berg zouden we bij de Lodge uitkomen. Cesar klom als een aap naar boven, maar dit ging mij en Wilfred toch net iets anders af. Ik viel continue na een paar meters te hebben geklommen naar beneden en Wilfred kwam überhaupt de berg niet op. Cesar was al boven en schreeuwde dat als het ons niet lukte we de weg terug moesten lopen en hij een plan C zou verzinnen en hij ons ergens verderop tegen het lijf zou lopen.

Wij rennen als gekken over de keien. Ik besloot m'n voeten toch maar nat te laten worden en waar ik normaal over de stenen gesprongen zou hebben, nu maar door het water te lopen. Het begon namelijk al goed donker te worden. Cesar liep als het goed is zo'n 50 meter boven ons, maar kregen na een hoop geschreeuw en gefluit geen geluid terug. Hoe vaak we dit ook deden en na hoeveel meters we ook liepen. Het werd als maar donkerder en als je nu ergens uitgleed kon het erg naar aflopen. Ook al viel je niet, dan zou het nog naar kunnen aflopen. Wat als we Cesar nou niet tegen kwamen? Wat als ik hem in het Spaans niet goed had verstaan en hij had gezegd dat we juist de andere kant op hadden moeten lopen? Wat als hij ergens de berg was afgekomen en een pad voor ons had gemaakt, maar waar wij al voorbij waren gelopen? Het verhaal dat er een Nederlandse vrouw in Spanje zoek zou zijn geraakt, omdat ze verdwaald was geraakt in de bergen gierde door m'n hoofd heen!

GELUKKIG! In de verte zagen we iets wits, het was een shirt... het was de shirt van Cesar. We waren gered, ondertussen was het al zo donker dat je geen hand voor ogen zag. Cesar had een pad gevonden waar we gemakkelijker naar boven konden lopen. Eenmaal boven aangekomen was ik totaal gebroken. We hebben in totaal zo'n drie uur gelopen, gerent, geduikt, gevlogen, gesprongen en gevallen. Op de Lodge aangekomen zakte ik in elkaar onder de watertank en liet ik de kraan lopen tot dat ik wat was bijgekomen van de tour.

De mooiste zin van vandaag.. 'Cesar: 'rust goed uit jongens, morgen gaan we weer op tour!'

Hasta mañana