De wekker ging af, maar jut en jul bleven natuurlijk weer liggen. Na onze zelf gemaakte ontbijt in de volle zon op ons zelf verzonnen terras te hebben gegeten, zijn we naar Turrialba vertrokken. Hebben de auto wederom laten staan, omdat je anders minder in contact komt met de bevolking hier.

Het eerste contact ondervonden we al op de weg naar de bushalte toe. Het is zo’n 30 minuten lopen naar de bushalte, maar wij kregen na 10 minuten lopen en 4 passerende auto’s een lift aangeboden van een man die ons passeerde. We waren hierdoor nog maar 5 minuten verwijderd van de bushalte. Uiteindelijk maakte het qua tijd niets uit, want we moesten nu 30 minuten wachten op de bus.

We besloten een rondje te lopen in Santa Cruz, foto’s te maken van de Lodge, die er echt super mooi bij ligt op een verre afstand, en drinken te kopen in het plaatselijke kleine winkeltje. Toen we terug liepen zagen we dat de bus er nog steeds niet was en de mensen die er al zaten er gelukkig ook nog zaten, de bussen komen hier dus op tijd en niet te vroeg. Kan de RET wat van leren. Oh, grapje! De bussen komen hier zeker niet te vroeg, maar ook zeker niet op tijd. Meneer de buschauffeur kwam op z’n gemakkie (zoals alles hier in Costa Rica gaat) een kwartier te laat aanrijden in een toch wel aardige luxe bus. Ik was bang dat het een vrachtwagen zou zijn met open bak aan de achterkant en iedereen via de uitlaadklep moet instappen, maar dat valt dus wel mee.

Het was uiteindelijk een rit van maximaal 45 minuten en dit voor een schaamtelijk bedrag van 495 Costa Ricaanse Colon: een rib uit m’n lijf! Omgerekend bijna één dollar en naar euro’s opgerekend om precies te zijn 0,69 cent. Ik kan me herinneren (ik doe net als of ik al maanden weg ben uit Nederland) dat een ritje van 15 minuten in Spijkenisse zo’n 2,50 euro kost, als het niet meer is. Opvallende aan de busrit was dat er zeker om de1 kilometer werd gestopt, of er nou wel of geen bushokje stond. Zo begrijp je dus wel dat de reis ontzettend lang duurde. Het eigenschap vriendelijkheid kwam tijdens de busreis ook bij elke Tico naar boven. Bij elke oude dame, zwangere dame of kind werd er opgestaan voor diegene. Indien er verderop in de bus nog een plekje was, dan ging diegene die op stond daar zitten. En dit werd zeker zo’n 380 keer gedaan. Pura Vida!

In Turrialba hebben we een groot rondje gelopen, wat gewinkeld, gedronken en een aantal biljetten omgewisseld bij de bank. Tijdens de vlucht van Nederland naar Costa Rica, werd ons allereerst door een fout van Schiphol onze Bacardi fles afgenomen, maar we kwamen nu achter nog een andere fout: bij het wisselen van het geld heeft de medewerker bij Schiphol ons verouderde Costaricaanse biljetten gegeven. Niemand neemt ze hier meer aan in Costa Rica. Gelukkig konden we deze met een goed verhaal toch nog omwisselen bij de bank.

Op de Lodge aangekomen hebben we weer heerlijk gegeten en zitten we momenteel bij de openhaard met een eigen gemaakte smoothie onze blog bij te werken.

Morgen begint mijn shift om 6 uur, dus wordt het nu eens tijd om m’n bed op te zoeken.

Hasta mañana!