Na een leuke nacht (we hadden het rijk weer voor ons alleen, en dus lekker zitten drinken met z’n drieën) heb ik eindelijk een keer tot half 11 op m’n bed gelegen. Vandaag was ik sterker dan meneer Zon!

Met de gedachten dat we vandaag nog op stap zouden gaan, gingen we toch maar uit bed, douchen en omkleden. Ik verheugde me weer op een lekker ontbijt, alleen waren we nu veelte laat voor het ontbijt en moesten we zelf wat maken. Maar hier kwam verandering in wanneer de eigenaar naar ons toe kwam en vroeg of dat we met hem en zijn familie mee wilden eten. Hij had ‘lasagne’ gemaakt, met spinazie erin. Maar kregen later te horen dat de ‘bladeren’, geen normale lasagne bladeren waren, maar pannenkoeken waren. Je wordt misselijk bij de gedachten, maar geloof me: het was heerlijk! Naast de ‘lasagne’ kregen we nog een klein stukje gebraden varken en als dessert bananen cake.

Terwijl we aan het eten waren met in totaal dertien man begon het hevig te regenen en werd het super mistig. Daar ging onze dag. Onze dag was letterlijk in het water gevallen. We waren nu wel genoodzaakt om aan onze stageopdrachten te werken, wat helemaal niet de bedoeling was op een zondag. Gelukkig trok het op een gegeven moment toch weer open, en trokken we onze stappers aan om een stuk te gaan lopen in plaats van te gaan rijden. De Lodge ligt in een dorpje genaamd Santa Cruz, dus zijn we naar het centrumpje gelopen van Santa Cruz. In Nederland zijn er in een dorpje tientallen wegen, hier is er maar één, die van links naar rechts gaat, omdat we boven in de bergen zitten. Vanuit de Lodge kunnen we het centrum zien liggen, maar toch was het, doordat er maar één weg is, minimaal 45 minuten lopen. Onderweg kwamen we tientallen auto’s tegen, en het grappige is dat echt elke autorijder toetert en/of zijn hand opsteekt. En al was er geen passerende auto, maar gewoon een Tico of Tica (zo noemen de Costaricanen zich) dan werden we ook netjes begroet met hun motto: Pura Vida! (vrij vertaald: Puur Leven) In Nederland, toen we op bezoek waren bij de ambassadeur van Costa Rica, kregen we te horen dat de Tico’s en Tica’s de meeste gelukkige personen ter wereld zijn, dat blijkt dan ook wel. Iedereen is super vriendelijk hier!

In het dorpje Santa Cruz hebben we verschillende keren stil gestaan bij het uitzicht dat we hadden, we bevonden ons natuurlijk nog steeds midden op een berg. Zo hadden we ook verschillende keren mooi uitzicht op de Lodge en hebben dan ook wel gezien dat de Lodge best groot is en er ook super mooi bij ligt, wat ons weer op een nieuw idee bracht om als stageonderwerp te gebruiken. Gaande weg kwamen we op zoveel ideeën dat we uiteindelijk het licht zagen (toevallig stonden we net bij een kerk) en nu weten wat we kunnen betekenen voor de Lodge! Het gaat een grote opdracht worden, maar wij houden van uitdagingen, anders waren we niet helemaal hier naar toe afgereisd.

Na nog een stukje verder te hebben gelopen, en onderweg zagen dat echt in elk huis het deur opstaat, en iedereen op de veranda zit en groet, horen we opeens een hoop gejuich en geschreeuw, het leek wel op een voetbalwedstrijd. (een aardige zin al zeg ik het zelf) Plots schoot me te binnen dat er om de hoek een voetbalveld lag, maar niet wetend dat het een vereniging was. We begonnen gelijk een stuk harder te lopen, we waren namelijk maar een beetje aan het sloffen en om ons heen aan het kijken, zoals de Aziaten bij ons in Nederland doen. Helaas waren we onze camera’s vergeten, anders leken we er echt op. Voetbalwedstrijd dus… prachtig dat het was. Toen we aan kwamen lopen hoorde we namelijk het fluitsignaal: de 90 minuten waren om. Maar we zijn niet helemaal voor niets hard gaan lopen. Eindelijk zagen we een paar leuke chica’s!

Op de terug reis begon het te regenen, maar werden per toeval door één van de zoons van de eigenaar opgepikt, die voorbij kwam rijden. Op de Lodge aangekomen was het zo hard aan het regenen, dat als we heel dat stuk hadden moeten gaan lopen we zeker waren weggespoeld.

Ondanks vandaag m’n vrije dag was, werd me gevraagd of dat ik vandaag wilde meehelpen met bedienen. Dit omdat er een grote groep bleef eten en er een koppel is die de VIP behandeling krijgt en het voor het Duitse meisje vandaag haar eerste werkdag was. Met m’n goede ziel heb ik natuurlijk meegeholpen. Waarna ik een heerlijk diner kreeg: lasagne. Inderdaad twee keer op 1 dag, alleen was dit wel de echte lasagne en veel lekkerder.

Vandaag maken we het niet zo laat, omdat we morgen wél echt naar Turrialba willen.

Dus welterusten en tot morgen, groetjes vanuit het zonnige Costa Rica.